Page 196 - Vojin Dimitirijević - Strahovlada

su španski podanici. Oni su, dakle, formalno prestali biti stranci i
genocidni teror prema njima postao je “unutrašnja stvar”. Slično
se u moderno vreme dešavalo u Alžiru, dok se on smatrao “pre-
komorskim” delom Francuske. Tamošnji Arapi i Berberi su, isto
tako kao i doseljeni Francuzi (“koloni”), bili francuski državljani,
ali je teror vojnih vlasti bio usmeren samo na prve da bi sprečio
ostvarenje njihovog prava na samoopredeljenje.
Sudbina Jugoslavije za vreme Drugog svetskog rata pokazala je
još “bogatije” oblike ove vrste terora. Naša zemlja bila je podelje-
na između nekoliko osvajača, koji su – protivno međunarodnom
pravu – proglasili Jugoslaviju za državu koja je nestala i podelili
je između sebe. Neki su delovi bili prosto pripojeni Nemačkoj,
Italiji, Mađarskoj i Bugarskoj a drugi su držani pod posrednom
kontrolom kvislinških vlada, u koje je spadala i vlada “Nezavisne
Države Hrvatske”, ma koliko se ova tvorevina trudila da se pred-
stavi kao suverena država. Jedino što je bilo zajedničko u svim
tim delovima bio je teror prema Jugoslovenima, bili oni smatrani
za sopstvene državljane ili podanike, ili za strance. Ovaj teror je
bio delom genocidan (postupanje prema Slovencima u delovima
pripojenim Nemačkoj, Srbima u Pavelićevoj “državi” i Jevrejima
i Ciganima skoro svuda), a delom način da se obezbedi apso-
lutna pokornost nezakonitom režimu aneksije i okupacije. Ovaj
teror je bio nezapamćeno žestok, jer u suštini nije bio uspešan:
sve veći otpor izazivao je, kako je već naglašeno, sve jači gnev te-
rorista. Zbog postojanja nacionalnih i kulturnih razlika, terorsko
nametanje volje okupiranom stranom stanovništvu uvek dovodi
do odlučnog opiranja i sledstvenih bestijalnosti. To se za vreme
istoga rata desilo i u Poljskoj i okupiranim delovima Sovjetskog
Saveza, a posle rata u nizu drugih zemalja. Dovoljno je pomenuti
ponašanje Izraela na okupiranim arapskim teritorijama, SAD u
Južnom Vijetnamu i Vijetnama u Kampučiji. Ako se, međutim,
unutar matične zemlje održava neterorski sistem, tako se stvaraju
već pomenute “zone terora”, koje obuhvataju samo okupiranu ili
na drugi način zaposednutu teritoriju i ljude na njoj, ljude koji su
mahom nacionalno drukčiji, bez obzira da li se zaista i smatraju
strancima.
Po svim osnovnim obeležjima, ova vrsta “međunarodnog” te-
rora ne razlikuje se od terora koji se sprovodi unutar jedne države.
Pomenuta je već i druga međunarodna dimenzija terora. Ona se
svodi na to što je svaki međunarodni oružani sukob, rat, u sušti-

196