Page 136 - Vojin Dimitirijević - Strahovlada

– teror u okviru sopstvene skupine nema za cilj uništenje nego
apsolutnu kontrolu. U tom pogledu on je “čistiji” i “racionalniji”.
Čistiji je zato što nema primese genocida, a racionalniji jer uni-
štavanje i nije pravi cilj vladanja nad ljudima. Idealno uništavanje
znači stvaranje groblja, a idealni teror treba da proizvede masu
pokornih podanika. To je dijalektika nasilja u politici: njegova pre-
terana upotreba samu sebe negira jer uništava predmet vladavine.
Kod ovakve vrste terora žrtva se razlikuje od onoga koga treba
zastrašiti: krug žrtava je uži od ukupnog stanovništva. Ekonomič-
nost primene nasilja zahtevala bi čak da žrtava bude što manje, što
konsolidovani sistemi terora nekada postižu. Naravno, njihov cilj
nikada nije i ne može biti isti kakav je cilj neterorskog zastrašivanja
krivičnim sankcijama. Ovaj poslednji teži idealu gde za nasiljem
uopšte nema potrebe, jer svi poštuju pravne norme. Ovaj je ideal
u praksi, ako ne potpuno, a ono skoro ostvarljiv, jer pored straha
od sankcije (koji je drukčiji od straha od terora) u prilog poštova-
nju normi deluju i drugi činioci, kao što su moral i dobrovoljna
podrška većine stanovništva.
Teror, prema tome, bira žrtvu čije će ispaštanje najviše odjek-
nuti među onima kojima je zastrašujuća poruka upućena i čijim
će se uništenjem najbolje sprečiti otpor. Osobine takvih ljudi jesu
njihovo svojstvo vođa ili potencijalnih vođa (u žargonu terora: “ko-
lovođe”), njihov ugled i primer i njihova sklonost da kritički misle.
Ovo predstavlja pokušaj da se objektivno opišu merila kojima se
teror služi. U stvarnosti, pak, takva su merila prelomljena kroz
lična sočiva inspiratora i komandanata terora, što – uz sadejstvo
njihove ideologizirane, pa često i sasvim iracionalne logike – do-
vodi do sasvim iskrivljenih i neprepoznatljivih rezultata.
Kao potencijalni vođi i nosioci otpora najpre stradaju pripadnici
političkih stranaka ili pokreta koji su bili otvoreni protivnici terorske
garniture pre no što je došla na vlast, pri čemu svakako veliku ulogu
igra i težnja za osvetom. Zbog svoje dobre organizovanosti, samo-
pregora i discipline, u sistemima pretorijanskog, korporativističkog
i kvazifašističkog terora današnjice najpre stradaju komunisti. Kako
sistem terora traži podršku u ksenofobiji masa, internacionalistički
stav komunista pomaže da se oni odrede kao agenti inostranstva,
a postojanje i nesrećna praksa III internacionale pomogli su da
se okvalifikuju kao neposredni nalogoprimci SSSR, koji simboliše
bauk “međunarodnog komunizma”, najčešće korišćen izgovor za
državne udare radi uspostavljanja sistema desnog terora.

136