Page 109 - Ateološka rasprava - Mišel Onfre

Drugom prilikom, 45. godine, Jakov i Simon, sinovi Jude
Galilejca, opet jedno Isusu srodno potomstvo, dignu kao i njihov
otac 6. godine ustanak koji se, takođe, loše završi: soldateska
prinese na žrtvu te pristalice i razapne ih. Menahem, unuk
porodice koja je zbilja davala junake oslobodioce, pođe stopama
roditelja i pobuni se 66. godine, podstičući na jevrejski rat koji se
završava 70. godine razaranjem Jerusalima.
U toj prvoj polovini I veka, vrve proroci, mesije, vesnici dobrih
glasova. Neki pozivaju svoje vernike da ih prate u pustinju da bi
tamo videli čudesne znake i ukazivanja božanstva. Jedan
zanesenjak, koji je došao iz Egipta sa četrdeset hiljada pouzdanih
ljudi, uđe u Maslinovu goru, koja je i dalje Hristova oblast. On tvrdi
da će samo svojim glasom razoriti zidove Jerusalima da bi
načinio prolaz pobunjenicima. Tu ih opet rimska vojska
razbije. Ima u izobilju priča koje sve govore o toj jevrejskoj
rešenosti da potuku rimsku vlast, imajući kao jedino oružje verski,
mistični, milenaristički, proročki govor koji najavljuje blagovest
sadržanu u Starom zavetu.
Otpor je opravdan: hteti isterati iz svoje zemlje okupatorsku
vojsku koja silom nameće svoj jezik, svoje zakone, svoje običaje
opravdava uvek otpor, pobunu, odbijanje i borbu, ma bila i
oružana. A verovati da se može suprotstaviti vojsci koja je najviše
na svetu očvrsla u borbi, koja se borila u svim najvećim bitkama
svoga vremena, uvežbanoj i profesionalnoj, jedino s
oduševljenjem verovanja u nemoguće, to te veličanstvene borbe
preobraća u unapred izgubljene bitke. Bog kojim se kao
zastavom mase pred rimskim legijama nije jak teg...
Isus, dakle, daje svoje ime histeriji te epohe, tom verovanju
da se isključivo svojom dobrom voljom i svojom akcijom,
preduzetom u ime Boga, pobednički kreće i pobeđuje. Rušiti zidine
glasom umesto ovnovima i ratnim spravama, otvarati put preko
vode rečju a ne odgovarajućim ratnim brodovljem, sukobiti se sa
vojnicima srođenim sa bojnim poprištem verskim pesmama,
molitvama i amajlijama, a ne kopljima, mačevima ili konjanicima,
sve to nije zabrinjavalo rimsku okupatorsku vlast. Bile su to samo
ogrebotine po koži Carstva...