G

 

autor tekst 006 ›››

 

 

Novak Adžić

 

O vlasti DPS-a u vremenu rata, smrti, mržnje, gladi i sankcija

Ondašnja monolitna DPS vlast je, potčinjena Miloševiću i njegovoj autokratiji, bila orijentisana otvoreno antievropski i protiv NATO-a. I bila je kategorički, tada i godinama potom, protiv obnove nezavisnosti Crne Gore

 (IZ ISTORIJE CRNE GORE 1991-1995)

 Za Crnu Goru tog vremena, pod okriljem apsolutne vlasti i moći DPS i drugih saučesnika politike i ideologije tadašnjeg režima, koji je bio ne samo pod presudnim uticajem, već i pod protektoratom, srpskog "vožda“ Slobodana Miloševića i njegovih eksponenata i ratnih protagonista, prof. dr akademik Pavle Mijović, predsjednik Crnogorskog PEN Centra, napisao je (22. maja 1992.), između ostalog, da ona “pred našim očima nestaje”, te da “ubijamo Dubrovnik”. Akademik Mijović, u istorijskoj retrospektivi, potom konstatuje: “Ubili smo nezavisnu, samostalnu državu Kraljevinu Crnu Goru i svrgli njenu najzaslužniju dinastiju Petrovića” (misli na- tragičnu po Crnu Goru - 1918. godinu; prim.N.A). Svjestan činjenice ondašnje, naše, opskurne, društvene stvarnosti i političke zbilje, kad je monolitni DPS vršio apsolutnu vlast u Republici CG, dr Mijović, zatim, bilježi: “Sad se naočigled svijeta ubija ime crnogorsko i crnogorski Njegoš, crnogorska književnost i umjetnost”. Ipak, uprkos tadašnjoj našoj sumornoj stvarnosti, akademik  Mijović vjeruje u buduće uskrsnuće slobodne i nezavisne Crne Gore, pa, u tom smislu, predviđa, kada veli: “Vjerujem u Feniks, pticu koja će iz pepela vaskrsnuti i vratiti nam slobodu, pravo na sopstveni život u svojoj zemlji”. Akademik Mijović izražava nadu i očekivanje da će se CG i Crnogorcima, vratiti u budućnosti sva, njoj i njenom narodu, prirodna, pripadajuća i neotuđiva, ljudska, građanska, politička i kulturna prava. Za akademika CANU i predsjednika - od vlasti DPS tada proskribovanog i proganjanog - Crnogorskog PEN Centra, dr Mijovića, nema dileme u uvjerenju da će se to, zaista, futuristički i dogoditi. Zato on, optimistički za budućnost CG i crnogorskog naroda, konstatuje: “Kad već vjerujem u Feniksa - vjerujem i u neuništivost Crne Gore i Crnogoraca, i crnogorskog Njegoša i crnogorske književnosti i umjetnosti i uopšte u onaj dio našeg narodnog uma i njegovih oživotvorenja u jedan entitet koji se uklapa u evropske i mediteranske civilizacije. Ta svijetla budućnost, u ovom čašu, nam se ukazuje slomom jedne unutrašnje agresije posljednjim činom, zla i otimačina, prevara i opsesija lažnim veličinama, podlošću i besprimjernim lukavstvom”. Ne zaboravlja akademik Mijović da eksplanira, evidentnu, činjenicu da je “našem narodu očigledno um bio pomračen posljednjih godina” i nagovještava da se “pomaljaju zraci izlaska iz teške depresije, koja je porodila sve naše histerije, šizofrenije i sve porive agresivnosti pa pokrenula i zaspali sindrom divljaštva. Mi, eto, živimo u takvo eri”, rezolutan je i decidiran dr Mijović u svom javnom iskazu; u svojoj analizi i kritičkom prikazu ondašnje društvene stvarnosti, ne samo crnogorskog društva, već i društva na prostoru koji je obuhvatao jedan dio, već bivše, mrtve, ubijene države - SFRJ (Vidi o tome detaljno: Prof. dr Pavle Mijović,“Moj penovski lament”, Monitor, Podgorica, broj 83, od 22. maja 1992, str. 38-39). 

 Političko, partijsko i državno rukovodstvo CG, ustoličeno na vlast prevratom 1989, a oličeno u ondašnjem SKCG/docnijem DPS-u, donijelo je Crnoj Gori i njenom narodu ogromno posrnuće, od dolaska na vlast i potom, naročito do 1997.  DPS je osvojila na izborima 1992. apsolutnu većinu mandata u Skupštini RCG i vršila je u tom mandatu nekontrolisanu vlast, produkujući jako štetne posljedice po Crnu Goru i njeno društvo.

 Vlast DPS uz podršku njenih velikosrpskih saveznika i saradnika, oličena u trijumviratu Momir Bulatović, pretsjednik, Milo Đukanović, potpredsjednik i Svetozar Marović, generalni sekretar, uvela je, prevarnim referendumom, od 1. marta 1992, Crnu Goru u sastav „SRJ“, u kojoj je, tokom čitavog perioda njenog trajanja CG bila više nego neravnopravna sa Srbijom, s kojom je formalno činila „dvočlanu federaciju“. O položaju i iskustvu CG unutar „državne zajednice“, nazvane SRJ, i konsekvencama koje su je godinama, tada, pogađale, te o učincima njene republičke DPS vlasti u demontaži, disoluciji bivše SFRJ, rezonovao je i interpretirao  na naučnom skupu održanom 1999. u CANU dr Radovan Radonjić, politikolog i istoriograf, redovni profesor Pravnog fakulteta Univerziteta CG, sljedećom percepcijom i opservacijom: "Od svih bivših jugoslovenskih republika, jedino je Crna Gora iz 'rata za mir izašla sa bitno umanjenom (umjesto osnaženom i formalno i faktički osnaženom) državnošću. Jedino je Crna Gora uvučena u zajedništvo, čiju jednu od glavnih, i posve legalnih 'integracionih komponenti', čini potiranje, njenog etničkog, duhovnog i svakog drugog identiteta i integriteta. To je bilo previše čak i za najveći dio onih njenih građana, čija spremnost na bezgranično žrtvovanje za ideju zajedničke države nije nikada dolazila u pitanje. Još jednom se pokazalo da je Berđajev bio u pravu: dobro je nesagledivo bez zla. Samodestrukcija oficijelne Crne Gore, bila je bez presedana. Crnogorska vlast se dobrovoljno potčinila ingerencijama šefa druge federalne jedinice. Crna Gora je znatno više od federalnog partnera, svoja suverena prava prenijela na ’savezne organe’. Bez presedana je bila asimilatorska politika Srbije prema Crnoj Gori, sračunata na to da se, poput vjere i jezika, ’sve učini zajedničkim’. Time, ipak, nijesu umanjene istorijske, kulturne, etničke, etičke, psihološke i aksiološke razlike među federalnim partnerima“ (Dr Radovan Radonjić, „Crnogorska enigma“, Podgorica, 2002, str. 40-41).

 Apsolutna vlast u rukama DPS-a, dugo godina, bila je vjerni sljedbenik režima S. Miloševića i koalicioni partner njegovog SPS-a. Predsjednik Republike Srbije, Slobodan Milošević raspisao je, 20. oktobra 1993. prijevremene parlamentarne izbore u Srbiji, koji su zakazani (i održani) 19. decembra 1993. Na tim izborima, u propagandi i agitaciji, podršku Miloševićevom SPS-u otvoreno i eksplicitno je pružila DPS, odnosno, njeno vođstvo, oličeno u trijumviratu Momir Bulatović-Milo Đukanović-Svetozar Marović. U znak podrške Miloševiću i SPS-u, novembra 1993, predsjednik RCG i jedinstvenog DPS-a Momir Bulatović je, u intervjuu Tanjugu, rekao da "za CG nema alternative van SRJ“ i da "ne treba kriti da DPS navija za SPS“. Za M. Bulatovića nije bilo dileme, kada je u ulozi lidera DPS-a tada podvukao, komentarišući odnose između CG i Srbije, da je SRJ "naša država; mi smo je stvorili i u njoj se osjećamo ravnopravno“. Da ne bi ostala ni trunka sumnje u vjernost savezu sa Srbijom u okviru SRJ, kojom je de facto upravljao Milošević, a u kojoj je CG, doista, bila neravnopravna republika, M. Bulatović je, u ime vlasti u CG, apodiktički tvrdio: "Meni je, iskreno rečeno, dosadilo da stalno pravdam Crnu Goru da ona kada jasno iskaže i istakne svoj zahtjev u odnosu na federaciju nije nikakva separatistička republika“. Iako je to bilo u vremenu kad je vlast u Beogradu, svojom skupštinskom većinom u parlamentu SRJ, često odbacivala brojne crnogorske prijedloge i zahtjeve, to nije smetalo lidera DPS M. Bulatovića da tada saopšti: "SRJ, ipak, ima demokratsku perspektivu. Ona je država za koju se valjalo boriti i mislim da je većina građana iz Crne Gore i Srbije upravo tako opredijeljena“.  Tada je idejni i politički saborac tandema Momir-Milo, generalni sekretar DPS-a S. Marović, u ime DPS-a, takođe, beogradskom Tanjugu izjavio: “SRJ je realnost, koju smo izabrali i vjerujemo u tu zajednicu bez obzira na iskušenja”. S. Marović, ideolog i jedan od vođa DPS više decenija, saopštio je tada da se za nezavisnu CG zalažu “samo neke marginalne političke grupe, koje nemaju nikakvih šansi, s obzirom na duboke korijene jedinstva Crne Gore sa Srbijom, na istu kulturu, istoriju i ciljeve”. Tada je S. Marović u ime DPS-a (1993) rekao Tanjugu i sljedeće: “Duboko vjerujemo da SPS ima pravo da se najviše nada je ima najboljeg prvog čovjeka u ovom narodu, koji je pokazao da najbolje razumije svoj narod i državne interese”.

 Na parlamentarnim izborima u Srbiji (19. XII 1993), Miloševićeva SPS je ponovo osvojila  vlast i učvrstila svoje pozicije. Koalicija SPS-a sa DPS-om bila je stabilna. S. Milošević i njegov SPS u Srbiji, zajedno sa DPS-om, tvorio je vlast u SRJ, zemlji koja je bila pod teškim sankcijama međunarodne zajednice, izolovanoj od cijelog svijeta. Upravo u to vrijeme, retorika crnogorskog republičkog vrha bila je, kao i ranije, u sukobu sa međunarodnom zajednicom. Među vlastodršcima, u osuđivanju politike međunarodne zajednice prema režimu SRJ (a time i vlastima u RCG u njenom sastavu) i bespoštednom atakovanju na nju, isticao se i ondašnji premijer RCG i potpredsjednik DPS g. Milo Đukanović. Tako je Đukanović, recimo, novembra 1993, u emisiji Refleksi na TVCG, između ostalog, žestoko, više nego kritički, govorio o, kako je, rekao, „kreatorima jedne nerazumne politike, koju međunarodna zajednica vodi prema Jugoslaviji“. Za g. Đukanovića, onda, nije bilo dvojbe, u obračunu i inaćenju sa međunarodnom zajednicom, zapravo, sa Evropskom zajednicom, SAD, UN i NATO, kada im je, rezolutno, u toj emisiji, poručio: "Više sam nego uvjeren, bude li ikada upostavljen taj novi svjetski poredak i bude li u novoj suštini imao neophodnu dozu pravičnosti da neko za ovu, nije tvrda riječ, genocidnu politiku prema jednom narodu, prema jednoj državi, morati da odgovara“ (Vidi o tome i: Olja Obradović, „Osvajanje ’najboljeg prvog čovjeka’“, Monitor, br.162, od 26. XI 1993, str. 9-10).

 Tada je vlast u CG u rukama DPS-a bila entievropska, okrenuta protiv „mrskog“ Zapada, odnosno, međunarodne zajednice u cjelosti, koja je, po ondašnjim impresijama i ocjenama premijera g.  Đukanovića, prema SRJ i narodu u njoj vodila „genocidnu politiku“. Za razliku od ondašnje građanske političke opozicije u Crnoj Gori i Monitora, te i drugih kulturnih, književnih i novinarskih asocijacija, koji su se zalagali za slobodnu, demokratsku, nezavisnu i međunarodno priznatu CG, okrenutu prema Evropi i zapadnom svijetu. Elem, ondašnja monolitna DPS vlast je, potčinjena Miloševiću i njegovoj autokratiji, bila orijentisana otvoreno antievropski i anti NATO. I bila je kategorički, tada i godinama potom, protiv obnove nezavisne CG. To vrijedi zapamtiti i znati, jer što Gete kaže: "Činjenice se ne mogu ignorisati bez opasnosti po ignorante“.

izvor: vijesti.me ›››

G

 

autor tekst 005 ›››

 

 

Novak Adžić

 

Iz albuma DPS prevrtača i preletača

 Falsifikatori prošlosti DPS, zaboravljaju riječi svog lidera, koji je znao (1993) rezolutno podvući: “Ponosni smo na srpsko porijeklo i crnogorsku državnost, na slavnu istoriju srpskog naroda. Zato i vjerujemo u zajedničku budućnost i prosperitet”

Prilog za istoriju Crne Gore 1990-1995

 Nijesu zamišljene, državne i etničke granice Velike Srbije, za koju se nekad zalagao višedecenijski lider DPS-a, g. Milo Đukanović, bile projektovane na rijeci Neretvi, već su te međe, po nacionalnoj i ideološkoj beogradskoj kartografiji, kojoj je dugo služio režim u Crnoj Gori pod žezlom DPS, bile mnogo geografski šire postavljene.

 Današnji šef DPS i dugotrajni gospodar CG (koja sve više i duže vremena liči na latifundiju, negoli na nezavisnu demokratsku državu i zemlju vladavine prava), onda je, vjeran Slobodanu Miloševiću i zamišljenoj Velikoj Srbiji, činio kanonade, prema predsjedniku SIV-a SFRJ Anti Markoviću i hrvatskom predstavniku u Predsjedništvu ondašnje jugoslovenske države Stjepanu Mesiću, opirući se promptno, zajedno sa dr Brankom Kostićem i drugima, Miloševiću potčinjenima, da Mesić bude izabran na čelo Predsjedništva SFRJ.

 U režimskoj Pobjedi, broj 9189, od 3. jula 1991. (u tekstu “Mesić nije moj predsjednik”, str.7), g. Milo Đukanović, predsjednik Vlade RCG, je, na zasjedanju Skupštine CG, poručio da će se svestrano zalagati da jedinice Miloševićeve JNA “stanu na granicu onog dijela zemlje koji i dalje hoće zajedničku domovinu i koji tu armiju doživljavaju kao dio svog bića”.

 Da ne bi bilo zabune, Đukanović je mislio da JNA treba da stane na granice tzv. “SAO Krajine” u Hrvatskoj, a ta granica mnogo je u nacionalnoj geografiji šira nego ona zamišljena na Neretvi, koju je, u ratnoj euforiji, stihovima “Crnom Gorom teče Zeta, uskoro će i Neretva”, izražavala naslovnica režimskih i ratnohuškačkih ondašnjih Nikšićkih novina pod uredništvom Milana Stojovića.

 Budući da onda g. Milo Đukanović nije priznavao za državne avnojevske granice bivših federalnih jugoslovenskih republika, konkretno Republike Hrvatske, a kasnije i BiH, koje je potom utvrdila kao državne granice Arbitražna komisija u okviru Mirovne konferencije o Jugoslaviji, poznatija kao Badinterova komisija, ondašnji premijer CG je insistirao da srpske državne granice budu proširene, po projektovanom velikosrpskom “etničkom principu”, vojnim zaposijedanjem, amputacijom i komadanjem značajnog dijela teritorije republike Hrvatske i uključivanja velikog dijela prostora Hrvatske u sastav nove države, koja se tada pravila pod vođstvom S. Miloševića i Generalštaba JNA.

 Saglasno tome, tokom zvanične posjete Austriji, početkom septembra 1991, predsjednik vlade RCG g. Milo Đukanović, u razgovoru sa austrijskim premijerom Francom Vranickim govorio je o ugroženosti Srba u Hrvatskoj i istakao: “Kao što treba bezuslovno poštovati pravo hrvatskog naroda da izađe iz Jugoslavije, ako to želi, tako treba poštovati i prava srpskog naroda u Hrvatskoj da ostane u toj Jugoslaviji ako to želi”. (Vidi više o tome: Pobjeda, broj 9253, od 5. IX 1991, “Razgovori Vranicki-Đukanović”, str. 1).

 Skoro identičan stav g. Đukanović je tada prezentirao i prilikom razgovora sa austrijskim ministrom inostranih poslova Alojzom Mokom. Đukanović je, u razgovoru sa Mokom, bio rezolutan da srpski narod u Hrvatskoj želi da živi u Jugoslaviji i saopštio je da “ako Hrvatska želi da se otcijepi onda mora doći do revizije unutrašnjih granica”. Za Đukanovića, korekcija granica prema Hrvatskoj je neophodna ako se ne budu, po njemu, poštovala prava ugroženog srpskog naroda u Hrvatskoj koji hoće da ostane da živi u Jugoslaviji. (Vidi o tome: Pobjeda, broj 9253, od 5. IX 1991, “Razgovori Đukanović-Mok”, str. 2). 

 Današnji lider DPS g. Milo Đukanović zborio je i djelao, tada i tako, ne propuštajući šansu da uvijek atakuje na crnogorske opozicione mirotvorne snage, koje su se opredijelile za slobodnu, demokratsku, nezavisnu i građansku CG, za razliku od njega i njegove partije, koji su onda revnosno služili i metanisali dijaboličnom režimu Miloševića i Generalštabu već srbizirane JNA i projektu Velike Srbije, kad im je poručivao: “Njihova galama, navodno mirotvorna, u suštini je podlo-politikanska ”. (Vidi: Pobjeda od 3. oktobra 1991).

 Nešto docnije, isti premijer onda zavisne CG, veli: “Rat se ne dobija dezerterstvom, već mobilizacijom” (Pobjeda, 22. oktobra 1991).  Kako ne ostati konsterniran, kad se sjetimo i ovih premijerovih riječi: “Pohod na Dubrovnik je svrsishodan i svako suprotno stanovište je izdajničko” (Pobjeda, 22. oktobra 1991). Danas, falsifikatori prošlosti DPS, zaboravljaju riječi svog lidera, a onda potpredsjednika DPS, koji je znao (1993) rezolutno podvući: “Ponosni smo na srpsko porijeklo i crnogorsku državnost, na slavnu istoriju srpskog naroda. Zato i vjerujemo u zajedničku budućnost i prosperitet”.

 Prosveštenik Srpske pravoslavne crkve u Crnoj Gori od 1990. bio je, pored ostalih, i saveznik dugo vladajućeg, u našoj zemlji, od AB revolucije, ustanovljenog trijumvirata u Crnoj Gori iz redova SKCG/DPS: Momir Bulatović-Milo Đukanović i Svetozar Marović. Dugo su vremena, ondašnja, crkvena vlast i „sekularna“ autoritarna vlast DPS u CG bili na zajedničkom poslu, saglasno njihovoj velikosrpskoj matrici, te, su poput „sijamskih blizanaca“, bili privrženi, objektivno i subjektivno, paroli: „sve za srpstvo, srpstvo ni za što“. Sa ciljem da se ostvari dijabolični ratni projekat: „Svi Srbi u jednoj državi“.

 Dovoljno je samo prisjetiti se javnog obilježavanja Badnjeg dana, 6. januara 1992. kada, ondašnja nacionalistička sabraća, opijena velikosrpskim agresorskim ratovima i negacijom Crne Gore i Crnogoraca, lože, zbratimljena, zajedno „srpski badnjak“ ispred okupiranog Cetinjskog manastira. Prisjetimo se: tada ispred Cetinjskog manastira, u istom stoju marširaju, i „slave“ ujedinjeni: mitropolit  SPC g. Amfilohije Radović, ondašnji potpredsjednik Vlade RCG g. Zoran Žižić (predstavnik na tome skupu tadašnjeg svog premijera g. Mila Đukanovića) i tadašnji komandant jedne paravojne organizacije, ratne skupine „Tigrovi“ Željko Ražnatović Arkan.

 Fotografije sa tog skupa prvorazredno svjedoče ko je, kako i zašto tada bio okupljen u nacionalističkom i političko-ideološkom bratstvu, na istoj ratnoj velikosrpskoj magistrali. I antidemokratskoj i anticnogorskoj, dakako. Tada, vladajući DPS-Amfilohije i Arkan. Na Badnji dan 6. januara 1992. Amfilohije Radović je naložio Badnjak ispred Cetinjskog manastira zajedno sa komandantom paravojne jedinice „Srpske dobrovoljačke garde“ („Tigrovi“) Arkanom, čije su formacije do zuba naoružane i uniformisane oružano posjele Cetinjski manastir. U isto vrijeme, uprkos policijskoj zabrani, crnogorski rodoljubi i zagovornici nezavisne CG i onove Crnogorske pravoslavne crkve naložili su badnjak na trgu ispred dvora kralja Nikole na Cetinju.

 Tada su mete otrovnih medijskih napada najčešće, kao i ranije, bili lider LSCG Slavko Perović i  književnik Jevrem Brković. U prvoj polovini decembra 1991.  Arkan je, sa stranica Pobjede, fizički prijetio likvidacijama Slavku Peroviću i Jevremu Brkoviću (Brković je već bio u egzilu u Zagrebu, nakon što je od strane vlasti bila raspisana  potjernica za njim sa ciljem njegovog hapšenja).

 Organizovana proslava Badnje večeri 6. januara na Cetinju u i ispred Cetinjskog manastira, združenim snagama SPC i njenog čelnika mitropolita Amfilohija Radovića i  Arkana i njegovih paravojnih naoružanih i uniformisanih “Tigrova” i DPS-a, izazvala je oštre osude i reakcije u CG od strane brojnih političkih, partijskih, intelektualnih i drugih subjekata. O tom skupu izvještavao je nedjeljnik Monitor.

 U izvještaju sa proslave Badnje večeri na Cetinju, sa dva odvojena skupa, jednog ispred Cetinjskog manastira, a drugog ispred Dvorca kralja Nikole, član redakcije i novinar pomenutog nedjeljnika g. Željko Ivanović pisao je da je na skupu ispred Manastira bio prisutan i tadašnji podpredsjednik vlade CG Zoran Žižić, te Jovan Markuš, bivši komunista i ex-predsjednik I.O. cetinjske opštine, te da su Arkanovi gardisti zaposjeli Cetinjski manastir i da su na skupu govorili Amfilohije i Arkan. Prema Ivanovićevom izvještaju, guslao je Boško Vujačić o “kidanju turskih glava”, da bi potom Arkan uskliknuo “I Skadar će biti naš. Ako Bog da. Amin”.

 Željko Ivanović je taj događaj ispred Cetinjskog manastira, komentarisao riječima: “Nema više ničeg. Nema više ni tog najvećeg crnogorskog svetilišta - Cetinjskog manastira. Ta kuća crnogorskog duha i postojanosti je obeščašćena. Posrnuli ljudi 'sa dna kace', talog kome je Interpol zabranio pristup u civilizovane zemlje, našao je utočište baš u njemu, Manastiru. Uz blagoslov onoga koji sjedi u stolici Sv. Petra Cetinjskog. I onoga koji gospodari Crnom Gorom…” (Željko Ivanović, „Ruganje tradiciji“, Monitor, Podgorica, godina III, broj 64, Podgorica, 10. januara 1992, str. 15.)

 Ovo su samo neki fragmenti iz albuma nacionalnih, državnih, idejnih, partijskih, političkih i drugih istaknutih DPS preletača i prevrtača.

 izvor: vijesti.me ›››

G

 

autor tekst 004 ›››

 

 

Novak Adžić

 

Progonitelji i progonjeni

 DPS i njeni bivši i sadašnji čelnici su u svojoj političkoj istoriji promijenili nekoliko nacija, ideologija i država (koje su stvarali i rušili), prelazeći put, ispostavilo se za njih, od lažnog jugoslovenstva, od komunizma do velikosrpstva i savezništva sa Srpskom pravoslavnom crkvom, od ratnika-osvajača i ratnohuškača, do pacifista, od protivnika do promovenata nezavisne Crne Gore

ANATOMIJA AUTOKRATSKE VLASTI

 U Crnoj Gori vlast, pod vrhovništvom DPS, neprekidno traje od zloglasne „AB Revolucije“ 1989. Uprkos više izbornih ciklusa, od 1990. do 2016. godine, u Crnoj Gori, kičmeni stub i veliki mozak vlasti ostao je, još uvijek, nesmijenjen i neprikosnoveno je i dalje u rukama DPS-a, njegovih korifeja i moćnika. Ako kažemo da su oni 1989, na talasu velikosrpskog nacionalizma, pučistički, većinski preuzeli vlast u Republici Crnoj Gori i partiji (SKCG), kao eksponenti, stjegonoše i skutonoše beogradskog „Vožda“ Slobodana Miloševića, to, dakako, odgovara istorijskim činjenicama. Tada su oni bili većinski u okrilju SKCG, čije su ime na partijskom kongresu, par godina kasnije, promijenili u DPS. Ta vlast, od tada do danas, uvijek je, više-manje, počivala na principima monizma, autokratije, plutokratije, nepotizma, klijentelizma, konvertitstva, oportunizma... Ona je Crnoj Gori i njenom društvu, u posljednjoj deceniji XX vijeka, nanijela ogromno socio-ekonomsko, kulturno-civilizacijsko, nacionalno-političko zlo i pustošenje. DPS je, u potonjoj deceniji XX vijeka, kao dominantna partija u Crnoj Gori vodila ratnu politiku i bila saveznik i modus operandi u cilju realizacije velikosrpskog imperijalnog projekta. Proganjala je DPS vlast sa svojim satelitima, navodnim opozicionarima iz tada formalno srpskih stranaka, sve antiratne, demokratske, građanske i crnogorske indipendentističke političke snage i kulturne asocijacije, koje su se zalagale za slobodnu i nezavisnu Crnu Goru, za njenu zapadnu, euro-atlantsku orijentaciju, za skladnu društvenu zajednicu međusobno tolerantnih i ravnopravnih nacionalnih i vjerskih identiteta koje je sačinjavaju. Godinama potom DPS vlastodršci doživjeli su ideološko-političku metamorfozu i unutrašnji raskol i razdvajanje, napravili otklon od Miloševićevog režima, te preuzeli  politički i idejni program onih koje su progonili (LSCG, SDP CG, Monitor, Građanski forum na čijem je čelu bio prof. dr Miodrag Perović, Crnogorski PEN centar, Maticu crnogorsku, CFP, asocijacije nezavisnih novinara i pisaca, par medija i drugih kulturnih udruženja i istaknutih slobodomislećih ljudi). Vlastodršci iz DPS preoteli su borbu izvornih crnogorskih suverenista i oskrnavili je. Preuzeli su zastavu borbe za slobodnu, suverenu i nezavisnu Crnu Goru, koju su, nakon promjene partijskog programa 2001. godine, i obnove nezavisnosti Crne Gore na referendumu 2006. godine, većinskom demokratskom odlukom građana, isti vlastohlepci zloupotrijebili i zloupotrebljavaju je u kontinuitetu već 11 godina i nanose ogromne štete Crnoj Gori i njenim građanima. Činjenicama govoreći, današnji rezultati njihove politike i vršenja vlasti na unutrašnjem polju su: osiromašeno društvo, uništena privreda, zarobljena i orobljena država Crna Gora, koji su uglavnom privatizovali, podredili sebi i svojim interesima. To je konstanta u djelovaju postojeće oligarhije u Crnoj Gori. Takvi i slični bili su oni i onda kada su promovisali četništvo-velikosrpstvo, kad su učestvovali u ratnoj politici na prostorima ex Jugoslavije, kao vazali i sužnji Beograda, a takvi su uglavnom ostali sve do danas, kada se deklarativno zaklinju u Crnu Goru, crnogorstvo, demokratiju, ustavnost i zakoniitost i euro-atlantski sistem vrijednosti. Država, nacija, ideologija, ustav i zakoni, vladavina prava, demokratija, građansko društvo, zajednica relativne socijalne pravde za njih su drugorazredni i samo parola u odnosu na vlast, moć, kapital i druge raznovrsne interese, koje ih pupčanom vrpcom povezuju.

 Da se ovom prilikom prisjetimo nekoliko fragmenata iz istorije Crne Gore (1991-1995), kada je dorski stub vlasti činio tada monolitni DPS. U godinama međunarodne izolacije i “bratskog zagrljaja sa Srbijom”, u vrijeme ratova na jugoslovenskom prostoru, Crna Gora je bila zarobljenik velikosrpskog mita, netolerancije, nedemokratskog društva, kršenja ljudskih prava i sloboda i monolitne vlasti pod presudnim uticajem režima u Beogradu, zarad čijeg interesa je i izveden krajem 1991.  i neslavni agresorski i pljačkaški “pohod na Konavle i Dubrovnik” JNA, crnogorskih rezervisata i dobrovoljaca. O političkoj i duhovnoj klimi, koja je tada dominirala u Crnoj Gori, govorio je oktobra 1995.  i poznati crnogorski, južnoslovenski i međunarodni književnik Mirko Kovač, koji je tada živio u egzilu u Rovinju (Hrvatskoj). Mirko Kovač, dobitnik NIN-ove nagrade (1978), Herderove nagrade za književnost (1995) i kasnije, nakon obnove nezavisne Crne Gore, Trinaestolujske nagrade (2008) i Njegoševe nagrade za književnost (2009). Kovač je tada stanje u Crnoj Gori ocjenjivao poražavajućim i osvrnuo se na njenu prošlost od 1990-1995, u vrijeme kada je DPS rukovodio državnim institucijama tadašnje Republike Crne Gore u sastavu Ćosićeve i Miloševićeve „S.R.J“.

 Tvrdio je 20. oktobra 1995.  Mirko Kovač: „Za ovo, istorijski gledano, kratko vrijeme, pjesnici su postali ubojice, školovani generali, majstori za masakre, ljekari antihumanisti i posve suprotni svom učenju. Sveštenici su postali ratni huškači, tako da nije čudo što crnogorskog vladiku (aluzija na mitropolita Amfilohija Radovića - prim. N.A) zovu Sotona i što on, najvjerovatnije, više uživa u ulozi Sotone nego Božijeg stvora koji propovijeda ljubav i mir. Palo se na dno u moralnom, civilizacijskom i svakom drugom smislu“.

 Kovač je tada stanje u Crnoj Gori ocjenjivao poražavajućim i osvrnuo se na njenu prošlost od 1990-1995. Objašnjavao je Mirko Kovač ulogu tadašnjeg vazalnog podgoričkog režima još uvijek jedinstvenog DPS u velikosrpskom imperijalnom ratnom projektu sljedećim riječima: „Crna Gora dala je veliki prilog srpskoj istoriji beščašća. Dakle, u toj raboti odlično je participirala. Crnogorska mitomanija, uklopila se sasvim dobro u srpsko ludilo. Ne bih trošio riječi na bijedu vazala iz Podgorice, ali bih još jednom, i sa osjećanjem žaljenja, podsjetio da su upravo oni srozali Crnu Goru, njenu tradiciju, državnost, čast i, usudio bih se reći „čojstvo i junaštvo...“ Mirko Kovač, između ostalog, tada zapaža da „iako je Crna Gora pretvorena u srpsku provinciju, uvučena u rat, iako su Crnogorci počinili zlodjela u Konavlima i Dubrovniku, ipak se kod jednog dijela inteligencije i mladih ljudi javio otpor prema varvarstvu. Dok su srpski pjesnici tražili da se ruše zvonici dubrovačkih crkvi, jer su navodno pretvoreni u mitraljeska gnijezda, dok je Matija Bećković lupetao da se u Dubrovniku skriva Hitler (valjda je to nekakva metafora za hrvatski fašizam), i tražio da se Dubrovnik sravni sa zemljom, dotle su crnogorski pjesnici Jevrem Brković ili Vito Nikolić molili Dubrovnik za oprost. To su različite i bitne moralne kategorije“. (Viđi: Mirko Kovač, „I najcrnji horor korespondira sa našom stvarnošću“, intervju, „Monitor“, Podgorica, godina VI, broj 261, od 20. oktobra 1995, str. 8-10).

 DPS i njeni bivši i sadašnji čelnici su u svojoj političkoj istoriji promijenili nekoliko nacija, ideologija i država (koje su stvarali i rušili), prelazeći put, ispostavilo se za njih, od lažnog jugoslovenstva, od komunizma do velikosrpstva i savezništva sa Srpskom pravoslavnom crkvom, od ratnika-osvajača i ratnohuškača, do pacifista, od protivnika do promovenata nezavisne Crne Gore. Najradije bi da mogu prefarbali svoj politički i ideološki životopis i izbrisali brojne loše rezultate svoje vladavine, nego, to moguće nijem jer istorija pamti i bilježi. Oni su šampioni i rekorderi ideološke i političke mutacije. Samo se jedno kod DPS i njegovih čelnika mijenjalo nije: ogorčena i bespoštedna borba za sticanje i očuvanje vlasti i moći i enormnog prigrabljenog bogatstva u privatnom vlasništvu, te zauzimanje konstantnih privilegija. Njima, uglavnom, Crna Gora treba kao sredstvo i alibi za prevashodno lične i grupne partijske interese i dobit njihovih javnih i tajnih poslovnih partnera. Što Crna Gora i njeno društvo više nazaduju u socio-ekonomskom smislu, oni sve više napreduju u plutokratskom značenju.

 izvor: vijesti.me ›››

 

G

 

autor tekst 003 ›››

 

 

Novak Adžić

 

Iz ratnog autoritarizma DPS-a

 Ondašnje vođstvo DPS-a, tokom kampanje za decembarske parlamentarne izbore u Crnoj Gori (1992), obrušavalo se, sirovo i surovo, na crnogorske suvereniste i antiratne aktiviste, a od političkih subjekata iz opozicije, tada im je glavna meta u koju su „pucali“ bio LSCG

 Uloga čelnika Predsjedništva Republike Crne Gore (1990-1992) i  predsjednika RCG g. mr  Momira Bulatovića (1993-1997) i predsjednika Vlade RCG (od 15. II 1991. do 5. II 1998.) g. Mila Đukanovića, u ratnom vihoru (1991-1995), na strani imperijalnog i agresorskog velikosrpskog projekta, bila je, posve, očigledna. Ona je, naročito, dolazila do izražaja u agresiji na jug Hrvatske; u pohari, paljenju, pljački Konavala i granatiranju Dubrovnika, u sadejstvu sa srbiziranom JNA, potčinjenoj moći voluntarizmu Slobodana Miloševića.

 Tadašnja vlast, u rukama DPS-a, u Crnoj Gori i njene ratne falange su se, pored ostalog, “proslavili” i u uništavanju zračne luke u Ćilipima, u pljački opreme i osnovnih sredstava tog aerodroma, koncem 1991. godine, koju su donijeli u Crnu Goru, te je stavili, potom, u funkciju J.P. Aerodroma Crne Gore. Krađa i likvidacija stočnog fonda, tokom tadašnje agresije na jug Hrvatske, uništavanje i otimanje javne i privatne imovine naših susjeda bila je ogledalo ondašnje, antievropske vlasti DPS-a u Crnoj Gori. Među mnogobrojnom imovinom, stradala je, tokom agresije na jug Hrvatske, pored ostalog, i privatna imovina u Konavlima, poznatog i uglednog biznismena, dobrotvora i pacifiste, privrednika, vlasnika više kompanija u inostranstvu - Borisa Vukobrata. On se tada izjašnjavao kao Jugosloven, a rođen je od srpskih roditelja u Zagrebu 1940. godine, te oženjen Muslimankom iz Banja Luke, a nosilac je, od 1983, ordena Legije časti Francuske, da bi 1993., dobio visoko odlikovanje od francuskog predsjednika Franosoa Miterana. Boris Vukobrat je bio i osvjedočeni kritičar velikosrpske politike. On je bio i tvorac (1993) projekta “Prijedlozi za novu zajednicu republika bivše Jugoslavije”, koji razrađuje ideju zajednice jugoslovenskih suverenih država. Njegovu kuću i farmu u Konavlima granatirali su i razorili akcijaši “rata za mir” i “misionari”, odnosno, “osloboditelji srpskog Dubrovnika”, kako ih je predstavljalo režimsko, zvanično republičko, dnevno glasilo “Pobjeda”,  krajem 1991.  Ono što je preostalo, od Vukobratove imovine, u Konavlima, od pohoda ratnika, koje je mobilisala ondašnja DPS vlast zajedno sa JNA, koji su bili sijamski blizanci u osvajanju i rušenju juga Hrvatske, dokrajčila je tada hrvatska vojska. Boris Vukobrat o tome sam kazuje početkom jula 1994.  On saopštava da je više granata, ispaljenih od strane vojske koja je stigla iz Crne Gore, pogodilo njegovu kuću i farmu u Konavlima. Vukobrat navodi da je, po svjetskim standardima, napravio modernu farmu u Konavlima i dodaje da “od te farme nije ostao kamen na kamenu - uništili su je prvo dobrovoljci iz Crne Gore, pa JNA, pa hrvatska vojska. Kad kažem uništili to i mislim. Išli su dotle da su skidali staklo sa staklenika. Čuo sam priče o kravama koje danima niko nije muzao, koje su vrištale od bola, i koje su na kraju pobijene-bar da ih je neko sebi uzeo. Ili, jedan moj prijatelj, tu, kod vas u Podgorici, video je džip moje supruge i rekao onom ko ga je vozio čiji je. Taj je odgovorio: ‘Ovdje sam stalno, neka dođe da ga uzme’”. (Vidi detaljno: Intervju Borisa Vukobrata “Monitoru”, Podgorica, objavljen u broju 193. od 1. jula 1994. str. 15-17.)

 Vanredni parlamentarni izbori u Crnoj Gori održani su 12. decembra 1992.  Čelnicima, aktivistima i pristalicama LSCG, silom režima i nasilničkim ponašanjem predstavnika ultradesnih srpskih stranaka i njihovih sljedbenika, u dosluhu sa režimom, putem barikada i drugim oblicima prinude, nije bilo omogućeno da održe pojedine izborne skupove. Najavljeni izborni skup LSCG u Bijelom Polju spriječile su barikade i policijski kordoni na magistralnom putu kod Slijepač Mosta. Ondašnje vođstvo DPS-a, tokom kampanje za decembarske parlamentarne izbore u Crnoj Gori (1992), obrušavalo se, sirovo i surovo, na crnogorske suvereniste i antiratne aktiviste, a od političkih subjekata iz opozicije, tada im je glavna meta u koju su „pucali“ bio LSCG. Tada je, u jeku izborne kampanje, za pomenute izbore, ondašnji najbliži saradnik i „najbolji drug“ šefa DPS Momira Bulatovića, predsjednik vlade RCG, g. Milo Đukanović, na promotivnom, predizbornom skupu DPS-a na Žabljaku optuživao crnogorske indipendentiste i pacifiste, koji su odbili učestvovati u prljavom ratu, a prvenstveno LSCG, da su „oni bacili puške kada je bila ugrožena ne samo Prevlaka već i Boka“. Đukanović je na istom skupu, sa ciljem pridobijanja birača za svoju partiju, iako se ranije istakao kao ratni huškač, poručivao da je „mir naš najveći kapital“ . I tada na Žabljaku, Milo Đukanović je „pojasnio kako ćemo sa glasovitog 'rata za mir' preći na 'mir za mir'. Koliko god zvuče tragikomično ova samohvalisanja sačuvanim mirom u Crnoj Gori, mada je to uvijek, pa i sada, više zavisilo i zavisi od planova glavnog stratega Miloševića, to ne znači da ne nailaze na dobar prijem kod narodnih masa koje rezonuju kao i svi gubitnici: 'dobro je, samo da ne bude gore' “ (Željko Ivanović, „Mir za Mir“, „Monitor“, Podgorica, broj 108, 13. novembar 1992, str. 7). 

 Ondašnja DPS vlast je realno pretvorila Crnu Goru u posjed vlasti Slobodana Miloševića i velikosrpskih krugova iz Beograda, čiji su oni bili eksponenti i marionete u Crnoj Gori. To je bilo evidentno, kako ondašnjim opozicionim suverenističkim političkim partijama u Crnoj Gori (u prvom redu LSCG i SDP Crne Gore), ali i drugim istaknutim subjektima političkog javnog, kulturnog političkog života (nezavisnom nedjeljniku „Monitor“, listu „Liberal“ i još nekoliko istaknutih nerežimskih kulturnih i drugih organizacija i slobodomislećih djelatnih pojedinaca, koji su zalagali za slobodnu, nezavisnu, suverenu i građansku Crnu Goru). Podređena pozicija Crne Gore, u tzv. SRJ, bila je očigledna i notorna činjenica, koju je, onda, između ostalih, jasno prepoznao i činjenički i argumentovano komentarisao i dr Milan Paunović, profesor na Pravnom fakultetu Univerziteta u Beogradu, na katedri za međunarodno pravo i autor više monografija, dominanto iz oblasti ljudskih prava i sloboda. Dr Milan Paunović je bio opoziciono osvjedočeni srpski intelektualac, protivnik režima S. Miloševića i njegovog vladajućeg SPS (sa kojim je dugo DPS bio u koaliciji i kolaborant u ostvarivanju politike Velike Srbije). Dr Paunović, ondašnji funkcioner opozicionog Građanskog saveza Srbije, 18. februara 1994. godine, je, u razgovoru za podgorički „Monitor“, između ostalog, precizirao da se LSCG u Crnoj Gori, kao i Građanski savez u Srbiji bore „za građanske države  i međunarodne strandarde u poštovanju ljudskih prava, pojedinaca i građana“. Kritikujući velikosrpski nacionalizam, snažno i dominantno izražen u ondašnjoj Srbiji i Crnoj Gori, dr Paunović zapaža da je u „Crnoj Gori situacija još bjednija“ nego u Srbiji. On kaže za ondašnju DPS nomenklaturu, eštablišment na vlasti, da “izvode neviđenu obmanu Crnogorskog naroda“. Za prof. Paunovića, prijatelja i podržavaoca koncepcije crnogorske individualnosti, nema dileme kada ilustrije strukturu, rezultate, politiku i ideologiju ondašnje vlasti u Srbiji i Crnoj Gori. U tom smislu, u navedenom intervjuu “Monitoru”, prof.  Paunović, saopštava: „Crnogorska vlast se sa aspekta međunarodne zajednice i ne uzima ozbiljno prosto zato što se vjeruje da je u pitanju samo prirepak vlastima iz Beograda ili kako se to stručno kaže-marionetska vlast“. Dr Paunović zapaža da je u pogledu kršenja ljudskih prava u Crnoj Gori stanje „kompletirano“. On potom dodaje: „Narodu Crne Gore ne priznaje se pravo na samoopredjeljenje i eventualno pravo na sopstvenu državu. Takve zahtjeve vlast Crne Gore doživljava kao jeres i izdaju. Dakle, kada je u pitanju primjena međunarodnih paketa ljudskih prava teško ih je primijeniti na Crnu Goru jer se taj narod potire u unutrašnjim odnosima. Zvanični organi kao dokaz za nepostojanje Crnogoraca ističu takozvani 'objektivni kriterijum', čeprkaju po crkvenim knjigama i slično, pri čemu namjerno zaboravljaju da je taj kriterijum u cijelom svijetu napušten i međunarodna praksa koristi, prije svega, subjektivno, odnosno lično osjećanje pripadnosti. Izuzimajući patrijarha Pavla, visoki ckveni krugovi odigrali su jednu strašno negativnu ulogu u potiranju ovog prava osvojenog od civilizivozanog svijeta još  u 19 vijeku, a radi se o pravu o slobodi misli, savjesti i vjeroiposvijesti“. Po dr M. Paunoviću „fundamentalizam“ je, kako navodi „izrazito prisutan u Srpskoj pravoslavnoj crkvi. To je istovremeno podla i bezočna podrška totalitarnom režimu i ja bih čak podvukao znak jednakosti-srpska vlast-Srpska pravoslavna crkva i, u velikom procentu-srpska inteligencija“. (Vidi o tome detaljno: Dr Milan Paunović, „Velika obmana“, razgovor s povodom, „Monitor“, Podgorica, broj, 174, od 18. februar 1994, str. 18-19.)

 Prisjetimo se da je tada (kao i ranije i godinama docnije) vlast DPS u Crnoj Gori svesrdno podržavala Srpsku pravoslavnu crkvu (SPC) i bila ideološko-politički saveznik njenog prvosveštenika u Crnoj Gori. Kako u ratnoj velikosrpskoj politici, tako i u protivljenju obnovi nezavisne Crne Gore i negiranju samobitnosti crnogorske nacije.

 izvor: vijesti.me ›››

G

 

autor tekst 002 ›››

 

 

Novak Adžić

 

Vlast DPS-a i pripreme za rat protiv Hrvatske (1991)

 U Crnoj Gori su, četiri mjeseca sinhronizovano i kontinuirano (jun-jul-avgust i septembar 1991), vršene intenzivne pripreme za rat, kako od strane JNA i Teritorijalne odbrane CG (na čijem je čelu bio general-pukovnik Pavle Strugar), tako i od strane civilnih republičkih i lokalnih organa vlasti

 Rukovodstvo Crne Gore tada je slijedilo ideološko-političke stavove i ratne planove, kako režima Slobodana Miloševića u Srbiji, tako i vrha JNA, kojim je upravljao general armije i ministar vojni SFRJ Veljko Kadijević. Tada su u kooperaciji i saglasju djelovale vlasti u Srbiji i Crnoj Gori i čelništvo JNA predvođeno Kadijevićem i načelnikom Generalštaba generalom Blagojem Adžićem. Oni su bili vrlo bliskih stavova i u namjerama da nasilnim putem treba amputirati djelove Hrvatske, nastanjene Srbima, (negdje većinski, negdje ne), i djelovati u cilju ostvarenja koncepta „svi Srbi u jednoj državi“. Nakon završetka rata u Sloveniji (7. jula 1991), a uoči otvorenog rata protiv Hrvatske, crnogorsko rukovodstvo nije imalo suštinske distinkcije u odnosu na stanovište vrha JNA, a potpunu privrženost njihovom nasilnom konceptu i metodu rješavanja jugoslovenske krize artikulisao je i član, odnosno, potpredsjednik Predsjedništva SFRJ iz Crne Gore dr Branko Kostić. Štaviše, nomenklatura crnogorske vlasti bila je u podređenom položaju u odnosu na rukovodstvo JNA i njene strukture vlasti i moći.

 Prvih dana jula 1991, vođstvo Republike CG i vladajućeg DPS-a, faktički je slijedilo politiku, ideologiju, namjere i akcije vrha JNA i njenog prvog čovjeka Kadijevića. Nešto kasnije, ti odnosi biće uzdrmani i u izvjesnoj mjeri pogoršani, ali oko pripreme rata protiv Hrvatske njihova gledišta biće uglavnom kompatibilna i komplementarna. Stavove generala i vojnog ministra SFRJ V. Kadijevića nepodijeljeno je tada javno podržavalo crnogorsko rukovodstvo, predvođeno mr Momirom Bulatovićem, Milom Đukanovićem, Svetozarom Marovićem, dr B. Kostićem i dr Ristom Vukčevićem. Sam general Kadijević je, u finalu rata u Sloveniji, javno saopštio stav da su razbijači Jugoslavije Slovenija i Hrvatska, amnestirajući u tome bilo kakvu odgovornost kako vrha JNA, tako i združenog srpsko-crnogorskog vladajućeg establišmenta. (Vidi detaljno o tome: „Završna faza razbijanja Jugoslavije“, izjava generala Armije V. Kadijevića, „Pobjeda“, Titograd, br. 9193, od 7. jula 1991, str. 1 i 4).

 U rukovodstvu Crne Gore, JNA, odnosno, njena politika tada je imala pouzdanog saveznika, sljedbenika i podržavaoca, saglasno konceptu pokušajima realizacije projekta Velike Srbije na zapadnim granicama Karlobag-Karlovac-Virovitica, premda srpsko i crnogorsko rukovodstvo javno nijesu govorili da se za to zalažu, ali su, u tom smislu, praktično i sinhrono djelovali.

 Najviši crnogorski republički zvaničnici, iz redova vladajućeg SK CG/DPS-a, forsirali su neophodnost vojne mobilizacije, za očekivano i najavljivano stanje neposredne ratne opasnosti i oni su obilazili vojna postrojenja i jedinice, provjeravali borbenu gotovost JNA, stanje raspoloživog ljudstva i kvalitet i mogućnosti militarnih efektiva. O tome je redovno javnost obavještavao dnevni list „Pobjeda“, zagovarajući nužnost pretstojeće borbe za „zaštitu ugroženog srpskog naroda u Hrvatskoj“, podržavajući secesionističku politiku, „balvan revoluciju“, odnosno oružanu pobunu Srba i formiranje fantomskih paradržavnih tvorevina u Hrvatskoj i BiH - SAO Krajine, SAO Slavonije, SAO Hercegovine i njene predvodnike (poput Milana Babića, Milana Martića, Gorana Hadžića, Božidara Vučurovića itd). Režimska „Pobjeda“ je favorizovala i potpuno podržavala pobunu Srba u dijelu Hrvatske, artikulišući stav beogradskog i titogradskog establišmenta da djelovi Hrvatske nastanjeni Srbima treba da se odvoje od nje i da se Srbi sa teritorijama koje nastanju priključe umanjenoj Jugoslaviji, bez Slovenije i Hrvatske, koje su odlučile da napuste Jugoslaviju i formiraju samostalne države. U tom smislu, „Pobjeda“ je o događajima u Hrvatskoj jednostrano i pristrasno izvještavala i komentarisala tamošnja zbivanja, a dala je i veliki publicitet Milanu Martiću i sa njim napravila intervju, aminujući eskalaciju srpskog nacionalizma i ekspanzionističke pretenzije na teritorije u sastavu Republike Hrvatske.

 U Crnoj Gori su, četiri mjeseca sinhronizovano i kontinuirano (jun-jul-avgust i septembar 1991), vršene intenzivne pripreme za rat, kako od strane JNA i Teritorijalne odbrane CG (na čijem je čelu bio general-pukovnik Pavle Strugar), tako i od strane civilnih republičkih i lokalnih organa vlasti. Dominirala je ratna psihoza i obavljana je, od strane režima, te vojnih i političkih vlasti u CG i Srbiji i njima podređenih štampanih i elektronskih službenih i drugih medija, strahovita i kontaminirajuća medijska propaganda, koja je pripremala javno mnjenje, u propagandno-psihološkom i političko-ideološkom smislu, za budući rat protiv Hrvatske. „Pobjeda“ konstantno je vršila ratnohuškačku propagandu i permanentnu satanizaciju Hrvata i rukovodstva Hrvatske, prikazujući ih kao „ustaše“, „zločince“ i „neprijatelje“. U Crnoj Gori su, od jula 1991, vršene snažne pripreme za budući, sve izvjesniji rat u Hrvatskoj, i učešće CG u njemu, a, navodno, pod agitaciono-propagandnim geslom za odbranu CG od „očekivanog napada“ od Hrvatske. Sprovođena je organizovana i sistematska mobilizacija građana u redove JNA, popunjavanje njenog rezervnog sastava, i to je rađeno, kako od strane vojske, tako i od njenih pomoćnih organa i službi u njenoj funkciji, a posebno od strane Predsjedništva i Vlade CG.

 U Vladi Socijalističke Republike CG (SRCG), na čelu sa Milom Đukanovićem, izabranoj u Skupštini Crne Gore 15. februara 1991, ministar narodne odbrane postao je pukovnik JNA Božidar Babić. On će na toj dužnosti biti do prvih mjeseci 1993. Ministar i pukovnik B. Babić će se resorno angažovati u pripremama za rat protiv Hrvatske, ali i propagandno i njegova uloga biće od relevantnosti u procesu mobilizacije građana Crne Gore za rat. Djelatnost ministra Babića biće usmjerena, tada, primarno, za potrebe vojno-strategijskih planova i akcija JNA i glavnog centra vlasti i moći u Beogradu na čelu sa S. Miloševićem, koji je uspio da, sebi i političkoj belicističkoj ideologiji koju je zastupao, potčini komandni vrh JNA. Ministar Babić odigraće jednu od jako važnih uloga u učešću građana CG, mobilisanih u sastav JNA, prevashodno na, budućem, dubrovačkom, ali i hercegovačkom ratištu. Ministarstvo narodne odbrane, na čelu sa ministrom Babićem, u ratnoj 1991, „kao dio Đukanovićeve vlade, odigralo je ključnu ulogu u popuni ratnih jedinica koje su učestvovale u napadu na dubrovačko područje. Djelovanjem MNO je Đukanovićeva vlada liferovala rezerviste, regrute i dobrovoljce za ratna djejstva, a preko republičkih i podređenih opštinskih i privrednih struktura sprovodila spektar mjera i radnji ‘jačanja odbrambene sposobnosti’“. (Vladimir Jovanović, „Srce tame-uloga Vlade Crne Gore u ratnoj 1991“, „Daily Press, Podgorica, str. 30).

 Rukovodstvo Crne Gore, predvođeno predsjednikom Predsjednštva CG M. Bulatovićem i predsjednikom Vlade CG M. Đukanovićem je 6. jula 1991, sa komandantom titogradskog korpusa JNA general-majorom Radomirom Eremijom, posjetilo artiljerijske jedinice iz sastava Pete proleterske brigade JNA. O tome režimska „Pobjeda“ daje, na prvoj, udarnoj stranici, precizan izvještaj, koji govori o priremama CG za budući, agresorski rat na Hrvatsku, iako CG nije bila suočena za opasnošću od potencijalne agresije sa druge strane, uprkos činjenici da su režim i njegovi mediji o tome stalno uzbunjivali i dezinformisali crnogorsku javnost. O toj vizitaciji i provjeri stanja u jedinicama JNA na prostoru CG i njenoj borbenoj gotovosti, učinjenoj 6. jula 1991, od strane M. Bulatovića, M. Đukanovića i generala R. Eremije, list „Pobjeda“, koji je bio pod kontrolom monolitne i apsolutne DPS vlasti, izvještava da su oni „u sklopu mjera povišene borbene gotovosti prisustvovali bojevom gađanju. Uz operativni armijski sastav nalazili su se i teritorijlaci nedavno mobilisani što je bila još jedna prilika da se provjeri i stepen njihove obučenosti. Ovom prilikom izvršeno je i artiljerijsko gađanje, sa haubicama velike vatrene moći i velikog dometa, novije proizvodnje a kako ističu stručnjaci, u svojoj kategoriji jednog od najefikasnihih oruđa u svijetu. Tokom obilaska posada prije i poslije gađanja u rejonu vatrenog osmatranja Bulatović i Đukanović razgovarali su sa akterima vježbe, interesujući se pritom za uslove smještaja i njihovoj obučenosti“. („Vježba uspjela-Bulatović i Đukanović obišli artiljerijske jedinice Pete poleterske, „Pobjeda“, Titograd, br. 9193, od 7. jula 1991, str. 1).

 Vladajuća stranka (DPS CG) je u potpunosti stajala i podržavala akcije koje su označavale pripreme za rat i pozivala je građane CG da se odazovu pozivima za mobilizaciju, nazivajući to „patriotskim činom“. Režim, tada, fabrikuje floskulu da je mobilizacija u funkciji odbrane CG, prikrivajući suštinsku namjeru da je riječ o organizaciji i pripremama za vođenje napadačnog rata na Hrvatsku, po nalogu beogradskog režima i njemu potčinjene JNA.

 Mobilizaciju za ratne potrebe JNA je potpuno podržavala DPS, i o tome se ekspicilitno izjasnio Glavni odbor DPS-a, na sjednici održanoj u Titogradu 8. jula 1991. Za DPS (ratnohučkačku stranku vlasti) je situacija u Hrvatskoj dramatična, te veli da prijete „međunacionalni oružani sukobi najširih razmjera“, a da se, na jednoj strani, po ocjeni te partije, nalaze „nelegalne oružane sile Republike Hrvatske, a na drugoj strani srpski narod“. Ta partija je, deklarativnog, stava da je JNA u obavezi „da omogući da se politička kriza odvija u uslovima mira i prekida sve brojnijih sukoba. Budući da u Crnoj Gori nema naoružanih i paravojnih formacija DPS smatra da je JNA i oružana sila SR Crne Gore i podržava mobilizaciju i osposobljavanje rezervnog sastava kao najefikasnije sredstvo odbrane u Crnoj Gori i kao faktor odvraćanja primjene sile nad bilo kojim jugoslovenskim narodom ili njegovim dijelom, a posebno nad srpskim narodom u Bosni i Hercegovini i Hrvatskoj. DPS poziva sve građane Crne Gore da, bez obzira na svoju nacionalnu, vjersku ili političku pripadnost, dosljedno ostvaruju svoje patriotske dužnosti u već aktivnom sistemu odbrane i samozaštite Crne Gore“. (Glavni odbor DPS-a CG, „Na putu bezumlja“, „Pobjeda“, od 9. jula 1991, str. 7).

 Mobilisani crnogorski građani i regruti JNA neće biti potom poslati da čuvaju i brane CG na njenim granicama, iako njoj nije prijetila realna opasnost od agresije sa druge strane, već na ratišta duboko na teritoriji Hrvatske i zatim Bosne i Hercegovine, čime je vladajuća partija (DPS) pokazala svoj manipulativni i obmanjivački stav u tom smislu.

 izvor: vijesti.me ›››

G

 

autor tekst 001 ›››

 

 

Novak Adžić

 

Janusovo lice vlasti

 Politička i ideološka glava sa dva lica, po uzoru na Janusa iz antičke mitologije, nestalnost, dvoličnost, demagogija, hipokrizija, obrasci su funkcionisanja ovog kameleonskog establišmenta, pod egidom aktuelnog DPS-a, koji upravlja uz podršku njegovih satelita i marioneta

 U političkom životu Crne Gore na sceni je, pogotovo od pada Berlinskog zida i zloglasne AB revolucije, konstantno, a u značenju mutatis mutandis, pa sve do danas, Janusovo lice jedne te iste, nepromjenjive, vlasti.

Politička i ideološka glava sa dva lica, po uzoru na Janusa iz antičke mitologije, nestalnost, dvoličnost, demagogija, hipokrizija, obrasci su funkcionisanja ovog kameleonskog establišmenta, pod egidom aktuelnog DPS-a, koji upravlja uz podršku njegovih satelita i marioneta, kojima je modus vivendi politička korupcija, na osnovu koje dominantno i postoje u partijsko-političkom značenju. I nažalost, naše otadžbine i domovine, nezavisne države Crne Gore i njenog društva, apsolutistički njima, tj. nama vladaju.

 Pored ostaloga, svjedoci smo da je, već duže vrijeme, na sceni napadno (i totalitarno) REŽIMSKO FINGIRANJE EKONOMSKE STVARNOSTI CRNE GORE.

 Saopštavaju se, više nego agitaciono-propagandno i frekventno, parole i tirade kako se u CG, navodno, samo po njihovom mišljenju, „dobro živi“ i kako ona u „ekonomskom rastu“ tobože, zahvalujući ovoj vlasti, preskače „superiorno“ sve prepreke i niže ekonomske „pobjede“, te po privrednoj i socijalnoj uspješnosti, statistički (kako režim plasira), na polugodišnjoj i godišnjoj razini, ostavlja iza sebe u trendu ekonomskog rasta, mnoge ne samo balkanske, već i zapadnoevropske, ali i druge države širom globusa. Tim bajkama nas „tješi“, „ohrabruje“ i uveseljava, a stvarno nam baca prašinu u oči, i aktuelni premijer, u svom monologu, na skoro održanom Miločerskom forumu i to u sred Cetinja (baš pred lokalne izbore).

 Takve tvrdnje, dakako, veze s realnošću nemaju kada se to odnosi na građane CG i njihov životni standard. A da ova kleptokratija od DPS i njenih satelita super živi, to je uistinu tačno, ali ona čini, ipak, u realnosti vrlo mali postotak stanovništva našeg društva. Umijemo li se mi uporediti, kad govorimo o socio-ekonomskom životu današnje CG, sa standardom u zapadnim zemljama, pa viđeti sebe u ogledalu koje nam jasno kazuje na koje niske grane nas je dovela ova autokratska vlast. Ili mislimo, opčinjeni djejstvom neke fatamorgane, nastaviti, poput pokvarene gramofonske ploče, vrtjeti priču bez kraja i slušati zavijanje prerijskih režimskih kojota u političkom smislu, kako smo lideri u regionu i šire, a samo smo siromasi među siromašnima?

 Prvi među njima i nije nam baš neki kompliment. Makar se, za početak, uporedimo sa Hrvatskom i Slovenijom, pa tek tada nešto suvislo pričajmo, a ne maštajmo o ekonomskom raju građana Crne Gore, jer to je pod ovom i ovakvom vlašću DPS neuporedivo dalje nego što je negda bila daleko plemenita „Utopija“ znamenitog Tomasa Mora.

 Za DPS koteriju (i njihove koalicione lakeje i štrebere) crnogorski državni i nacionalni patriotizam je, odveć viđeno golim okom, stao u njihovom prepunjenjenom novčaniku (takulinu), te, nalazi se na javnim i tajnim žiro-računima, doma i vani, u dionicama i nekretninama, obučen i presvučen u razne oblike. Patriotizam kod njih i za njih je u džepu, a ne u srcu. U CG je dugo vremena patriotizam zloupotrijebljen i defektiziran i postao je samo barjak za pokriće stvarnog, džinovski naraslog, tajkunizma i nepotizma. Kad vlast orobi državu i društvo i iste potčini sebi to se zove totalitarizam.

 Ovo je u Crnoj Gori vlast koja počiva na totalitarističkoj ideologiji; ovđe je vladavina prava uglavnom parola i pusto slovo zakona; ovđe javno dobro služi interesima moćnika; kod nas stručnost kadrova zamjenjuje partijska knjižica DPS i njihovih partija iz lutkarskog pozorišta kojim oni rukovode. Ovđe ako nijesi servilni sluga DPS koterije proganjaju te iz javne uprave, stigmatizuju nezavisne štampane i elektronske medije, zlostavljaju i prebijaju novinare, prijete im itd., te na razne načine nastoje ugroziti elementarnu egzistenciju mnogobrojnih porodica.

 Oni koji su etablirani u režimu, dakako, ne osjećaju muke i patnje i životne potrebe onih koji su ekonomsko-socijalno pogođeni i koji se na razne načine šikaniraju i uskraćuju im se elementarna ustavna i zakonska prava. Ne znaju vlastodršci što to znači, to mogu znati samo oni na čijoj koži to osjećaju ugroženi i njihovi najbliži krvni srodnici. A takvih je najviše u Crnoj Gori.

 Red je, a prije toga javna obaveza, da ova vlada objasni ekonomski sunovrat Crne Gore od 1989. do danas i što je, budući da je ovo Vlada kontinuiteta, “uspješno” uradila da se CG socio-ekonomski oporavi, kao država i društvo. Ona to ne radi, već širi bajke o ekonomskom napretku Crne Gore, a u njoj se, prije AB revolucije, objektivno živjelo bolje i sigurnije nego danas. No, postojeća alijeniirana klasa na vlasti živi neuporedivo bolje i s njima povezani moćnici i njeni favoriti višegodišnji, nego što su tada živjeli, ali njihov više nego dobar ili luksuzan život, nadasve, nije generalni parameter pravog, stvarnog postojećeg ekonomskog stanja građana CG. Dok se pripadnici vlasti bogate sve više, narod se pauperizuje.

 Što god je ova vlast dotakla od državnog i društvenog bogatstva pretvorila je u paramparčad. Kulminacija ekonomskog ambisa i nihilizma je mjera njihove politike, koja je našu Crnu Goru pretvorila u latifundiju režimskih moćnika, vlastodržaca, oligarha, tajkuna... Mjera razvijenog i progresivnog društva nije bogat život vlastodržaca i s njima povezanih lica.

Ova vlast objektivno, voljno ili nevoljno, svjesno ili nesvjesno, svejedno, sve radi protiv Crne Gore, koliko god se ista deklarativno “zakljinje” u nju. Naša država, jasno i glasno, treba da bude vječna, a ova vlast, njeni korifeji, protagonisti i s njima povezani interesni moćnici su, htjeli ne htjeli, potencijalni “grobari” Crne Gore, dok god ovako budu djelali. Njima, po svemu sudeći, Crna Gora samo treba za vlast, moć privilegije, lične i druge interese. Zato ova vlast ovako stavlja Crnoj Gori oko vrata vješala dužničkog ropstva. Neophodno je prekinuti sa tom praksom i takvom pogubnom ekonomskom politikom. I ne samo ekonomskom. Najbolji lijek za to je da se izbornim putem aktuelna vlast preseli u opoziciju. Na koje smo niske grane spali  najbolje pokazuju porazni podaci o broju nezaposlenih u CG.

 Obogaćena vlast, ubjedljiva većina osiromašenih i maksimalno ugroženih građana - to je socio-ekonomska stvarnost danas u Crnoj Gori. Nova klasa stekla je i može sve što poželi u ovoj partijskoj državi, a društvena zajednica što se više obespravljuje to je oligarhija na vlasti sebi podređuje i ucjenama, progonima, prijetnjama, etc, država postaje vlasništvo DPS i njegovih satelita. Zarobljena država i društvo.

Sloboda u tamnici, a tamničari njeni haraju. Za to se nijesu borili izvorni i dosljedni suverenisti. Nego su se borili i bore za nezavisnu, slobodnu, pravu, pravednu i socijalnu Crnu Goru, državu njenih građana, a ne da je ona vlasništvo bilo koje nacije, partije, klase ili familije. DPS je, da podsjetimo, sve zastave, svu amblematiku, sfragistiku i drugu simboliku, nacije, politike i ideologije promijenio poput čarapa, zavisno od potrebe i kako koji vjetar duva,  i mijenjaće ih i ubuduće samo radi svog interesa, jer je VLAST I MOĆ jedino njihovo utočiste, smisao i cilj. Država Crna Gora i dobrobit njene društvene zajednice su u odnosu na to, prema njihovom ponašanju i za njih, objektivno, zadnja rupa na svirali.

 

 izvor: vijesti.me ›››

G