autor tekst 002 ›››

 

 

Jovan Plamenac

 

Depopulacija kao posljedica grješnog načina života

 Zakonodavac propisuje do koje sedmice trudnoće dijete može biti ubijeno u ženinoj utrobi već samo na njen zahtjev, ali i pod kojim uslovima kasnije. Ta industrija smrti u ženinoj utrobi pravno je potkrijepljena do detalja, do svih predvidivih situacija. Međutim, kako kod ga pravno obrazložili, kojim god argumentima ga ukrijepili, kako god ga nazvali, taj čin je – ubistvo

 Problem smanjenja broja stanovnika u našem narodu, odnosno većeg mortaliteta od nataliteta, nećemo riješiti ako ne uklonimo njegove uzroke. Bavićemo se njime, a on će i dalje uzrastati.

 Mnogi jednim od glavnih problema depopulacije označavaju abortus, ubijanje djece u majčinim utrobama. Za razliku od ubijanja onih koji su rođeni, ubijanje nerođenih u mnogim državama svijeta je legalno. Zakonska osnova „prekida trudnoće“, kako eufemistički nazivaju ubijanje nerođene djece, utemeljena je na tzv. pravima žena. Prava žena, odnosno „ženska prava“ kako su terminološki definisana, podrazumijevaju pravo žene na rad, obavljanje javnih funkcija, posjedovanje imovine, na zaradu, da služi u vojsci i još podosta toga, među čim i pravo na tjelesni integritet, odnosno pravo da po svom nahođenju raspolaže svojim tijelom.

 Da bi namjerni abortus bilo moguće legalizovati, dijete u majčinoj utrobi, prema ženskim pravima, smatra se dijelom njenog tijela. Tako trudna žena ima pravo da čini sa djetetom u svojoj materici što hoće, može da mu dopusti da u njoj uzrasta do porođaja, a može i da ga izbaci iz nje, kao da sa svoga tijela skine bradavicu ili podsječe nokat.

 Međutim, pravna regulativa je jedno, a život je drugo. Pravna regulativa je plod čovjekovog interesa, a život je pojava koja je plod Božije Ljubavi. Pravna regulativa uspostavlja se demokratskom praksom, koja podrazumijeva i špekulacije koje je prate, odnosno sprovođenje interesâ političke, finansijske i drugih elita, a život je Božiji plan. Pravna regulativa proističe iz ljudskog, ovozemaljskog, materilističkog, a život iz Božanskog, vječnog. Miješanje ljudskog u Božansko plodotvori, između mnogog, i legalnim ubijanjem djece koja su začeta a nijesu rođena. Čovjekovo suprotstavljanje Božijem planu njegova je zloupotreba slobode koju je dobio od Boga u trenutku učovječenja. Bog tu zloupotrebu ne sprječava, jer bi time narušio slobodu koju je dao čovjeku. Bog nam otvara puteve spasenja, vječnog života u jedinstvu sa Njim. Svi smo prizvani na spasenje; isključivo na nama je da li ga hoćemo.

 Zakonodavac propisuje do koje sedmice trudnoće dijete može biti ubijeno u ženinoj utrobi već samo na njen zahtjev, ali i pod kojim uslovima kasnije. Ta industrija smrti u ženinoj utrobi pravno je potkrijepljena do detalja, do svih predvidivih situacija. Međutim, kako kod ga pravno obrazložili, kojim god argumentima ga ukrijepili, kako god ga nazvali, taj čin je – ubistvo.

 Ljudski život počinje trenutkom začeća; spajanjem spermatozoida i jajne ćelije definisano je novo ljudsko biće.

 Možemo kroz čovjekov život poći unazad, pa i od njegove duboke starosti, ići sekund po sekund tražeći trenutak kada je postao živ, doći do njegovog rođenja i zaći u majčinu utrobu, ići i dalje unazat iščekujući taj trenutak i tako ćemo stići do njegovog – začeća. Na svom tom putu nećemo naići ni na jedan drugi trenutak kada možemo da kažemo: evo, sada je postao živ. A kad je tako, onda je svaki nasilni prekid čovjekovog života od trenutka njegovog začeća ubistvo, bez obzira na aboliranje tog čina pravnom regulativom. Dakle, zakonito ubistvo. To ubistvo ni onoga ko ga je naručio ni onoga ko ga je izvršio, ni ženu ni ljekara abortera, neće strpati na robiju, ali biće im kamen o vratu pred Vrhovnim sudijom i neopisiva neugodnost pred čovjekom kojem nijesu dozvolili da odživi zemaljski život koji mu je Bog namijenio.

 Dijete čiji život se ugasi čak i neposredno prije njegovog izlaska iz majčine utrobe, rođenja, je pobačeno, a ono čiji se život ugasi neposredno po rođenju je umrlo. Ubistvo djeteta čak i neposredno pred njegovo rođenje je vještački prekid trudnoće, a neposredno nakon rođenja čedomorstvo ili zločin nekog drugog imena.

 Što se to promijenilo u organizmu i ličnosti djeteta činom rođenja? Da li je dijete minut prije rođenja jedno biće, a minut poslije rođenja drugo? Ili je dijete čovjek samo nakon rođenja? A što je onda prije rođenja? Što se kod novorođenog djeteta promijenilo osim ambijenta njegovog bivstvovanja? To što je dijete odmah po rođenju počelo da koristi jedan svoj tjelesni organ koji ranije nije koristilo – pluća – da li ga je iz nebića prevelo u biće?

 Svaki nasilni prekid života je ubistvo. I onda kada ljekar procijeni da će se dijete koje je začeto roditi na bilo koji način nezdravo, ili kada je začeto silovanjem ili u incestu, ili kada roditelji smatraju da neće moći da ga izdržavaju… Bilo koje traženje opravdanja za abortus uvlači nas u nastojanje opravdavanja zločina.

 I pored tako silne ideološke mašinerije koja je pravo na abortus uvela u „ženska prava“, negirajući pravo na njegovo negiranje, oduzimajući pravo bilo kome da to pravo uskrati ženama, koja ga je uznijela na pijadestal civilizacijske tekovine, puno je žena koje ga doživljavaju kao ubistvo. Za ubijanje nerođene djece odgovorni su i muškarci kao i žene.

 Problem se umnožava kada se priča o ubijanju začete a ne rođene djece završi na abortusu, što u praksi biva skoro uvijek. Žena, spoznavši da je abortus u stvari grijeh ubistva sopstvenog djeteta, da ne bi u njega upala, pribjegava korišćenju takozvanih sredstava za kontracepciju, za sprječavanje trudnoće. Ali, ta sredstva, većinom, nijesu kontraceptivna, nego su upravo – abortivna; ne sprječavaju da dođe do spajanja spermatozoida i jajne ćelije, nego sprječavaju da se začeto dijete, taj mali čovjek, usadi u matericu gdje će od majke primati hranu i on, u stvari, „umire od gladi“. To biva još prije izostanka prve naredne ovulacije i majka i ne zna da je bila trudna. Što duže koristi ta sredstva i u isto vrijeme ima odnose sa muškarcima, izvjesnije da će više puta začeti i svoje sićušno dijete umoriti. Na taj način biva ubijeno mnogo više djece nego samim činom abortusa kada žena zna da je trudna. Stoga, govoriti samo o abortusu kada žena već zna da je trudna, a ignorisati abortivno djejstvo takozvanih kontraceptivnih sredstava, navođenje je žena na učestaliji grijeh ubijanja sopstvene djece, i samim tim saučestvovanje u njemu.

 U posljednje vrijeme veoma mnogo ljudi biva ubijeno vantjelesnom oplodnjom. Dijete biva začeto van majčine utrobe i potom usađeno u njenu matericu. Ali, na taj način može biti i biva začeto više djece, nekada i na desetine. Onda medicinari biraju koje će od te djece da prenesu u matericu. Preostala djeca bivaju ili zamrznuta, za slučaj da se majka odluči da opet na taj način rodi dijete, ili bivaju bačena. Nad tom djecom su vršili i eksperimente. Mnoga djeca vještački začeta a unijeta u matericu umru, „ne prime se“.

 Gradacija zločina ubistva čovjeka odmah nakon njegovog začeća, par mjeseci kasnije, odmah nakon što se rodi, kada pođe u školu, u mladosti ili starosti, proizilazi iz naše svijesti i našeg emotivnog odnosa prema njemu. U stvari, u svim ovim slučajevima radi se o jedinstvenom zločinu – ubistvu čovjeka. Za taj zločin pred Bogom smo odgovorni jednako izvršili ga nad tek začetim čovjekom, djetetom predškolskog ili adolescentskog uzrasta, ili nad teško bolesnim starcem.

 Ne uzimajući svoje parče tog grijeha, nego u njegovoj punoći, u ubijanju začetog a ne rođenog djeteta učestvuju ne samo majka i ljekar aborter, nego i svi oni koji su majku na taj čin prisiljavali ili je navodili, ili su joj dopustili da ga učini a mogli su da je spriječe na ovaj ili onaj način, oni koji asistiraju ljekaru u tom činu, konstruktori i proizvođači alatki i sredstava za abortus, zakonodavci i poslanici koji su ga legalizovali, tvorci, proizvođači, prodavci, propagatori abortivnih takozvanih kontraceptivnih sredstava, izvođači i propagatori vještačke oplodnje, tvorci i protagonisti ideologije koja je indoktrinirala ljude do te mjere da zločin ubijanja začete a ne rođene djece smatraju normalnim, mjerom svog civilizacijskog napretka. To je industrija smrti koja je kao galaksija naspram Sunčevog sistema u odnosu na sva stradanja u saobraćajnim i prirodnim nesrećama, ratovima, od zaraznih bolesti, i svim genocidima u istoriji svijeta. A mi na nju jedva da obraćamo pažnju, ili je uopšte i ne obraćamo. Kovid-19 prestravio je svijet. Od njega se umire. A taj isti svijet sasvim je ravnodušan prema milionima začetih a ne rođenih ljudi koji svakodnevno bivaju ubijeni abortusima, takozvanim kontraceptivnim sredstvima i vještačkom oplodnjom.

 Iznalaženje sredstava koja sprječavaju spajanje spermatozoida i jajne ćelije i omogućavanje raspusnog seksualnog života bez straha od zločina ubistva začetog a ne rođenog djeteta, kao i načina vantjelesne oplodnje u kojoj će biti začeto samo onoliko djece koja će biti usađena u matericu, kompromis je sa grijehom čovjekovog preuzimanja u svoje ruke isključivo Božije nadležnosti stvaranja života.

 Božanski smisao seksualnog odnosa muškarca i žene upravo je u rađanju djece. U paloj ljudskoj prirodi smisao tog odnosa je tjelesna naslada. Vođen svojom putenošću, a protivno Božijem liku u sebi, samosvojan, čovjek se prepušta strastima i ne prihvata odgovornost. Zapadnjačka liberalna globalistička ideologija, koja je zacarila svijetom, potencira u čovjeku njegovu strast i njegove materijalne potrebe. Ona ima svoje duhovno utemeljenje, suprotno Božijem Promislu. U svijetu koji je tehnološki doveden na nivo sveopšte komunikacije njena upotreba je stvar namjere onih koji je kontrolišu. Sveopšti promiskuitet koji za posljedicu ima pošast ubistva začete a ne rođene djece, polnost čovjeka kao njegovo opredjeljenje a ne njegova priroda, medijska preplavljenost čovječanstva tim vrjednosnim sistemom, opšteprihvaćenim, koji je penetrirao i u školski sistem i umnogome postao matrica domaćeg vaspitanja, odnost muškarca i žene kao partnera (kao kod životinja) a ne više mladića i djevojke, muža i žene, istopolni partneri, rastakanje porodice u tom vrjednosnom sistemu kao u živom kreču… sunovratili su civilizaciju. Tom ideologijom indoktrinirani čovjek ovaj sunovrat civilizacije doživljava njenim usponom, hodeći tako kroz život naglavačke. Ta ideologija oslobodila je čovjeka osjećaja grijeha i on hrli samouništenju. On premire od straha od čovjeka koji ne nosi masku, a ne plaši se od Boga. Jedini zdravi strah je strah od Boga. Ne od Božije kazne, jer Ljubav po svojoj prirodi ne može da kažnjava, nego od sopstvenog grijeha kojim se, zloupotrebljavajući slobodu koju je od Njega dobio, čovjek svojom voljom odvaja od Tvorca.

 Demografsko pitanje je duboko duhovno. Problem depopulacije neće biti riješen administrativnim mjerama, na tehnički način, zanemarujući njegovu suštinu i baveći se  samo posljedicama. Tako može biti samo ublažen. Taj eventualni uspjeh može zamagliti suštinu ovog problema i tako ga učiniti privremenim i nestabilnim. Pa i biljku uzalut tretiramo ako ne tretiramo korijen koji je obolio.

 U uslovima protivbožnog vrjednosnog sistema koji vlada svijetom nerealno je očekivati sistemsko ozdravljenje društva administrativnim mjerama, pa ni našeg, ozdravljenje koje bi upravljanje rađanjem izvuklo iz čovjekovih ruku i vratilo ga isključivo Bogu koji nas je i stvorio sa planom da se „rađamo i množimo“. U urušavanje sadašnjeg vladajućeg vrjednosnog sistema života koji čovječanstvo vodi u potpunu propast, svaki čovjek će ugraditi sebe ličnim nepristajanjem na njega. U Boga nema prisile, i do njegove intervencije u spašavanju čovječanstva doći se isključivo preko naše slobode. A sloboda nam nije da činimo što nam se hoće, nego da činimo ono što je Božija volja, ne da se prepuštamo svojoj paloj prirodi, nego da je liječimo. Bog nam je dao i lijek: pokajanje!

izvor: in4s.net ›››

 

autor tekst 001 ›››

 

 

Jovan Plamenac

 

 

 Evroprajd u Beogradu je SODOMA I GOMORA,

ritualno ukopavanje SRPSKOG RODA

Dakle, predviđeno je da Beograd od 12. do 18. septembra bude domaćin „Evroprajda“, najznačajnije i najveće evropske manifestacije LGBTitd ideologije na kojoj se očekuje prisustvovo 15-20.000 njenih poklonika iz Srbije i inostranstva.

 Ova ideologija je nastala u novije vrijeme, nakon što je, osamdesetih godina prošlog vijeka, homoseksualnost, u medicini tretirana kao bolest, na volšeban način, administrativno, prevedena u opredjeljenje. Za veoma kratko vrijeme, sa štitom tzv „ljudskih prava“ pred sobom, kao svojevrsno nasilje manjine nad većinom, nametnuta je dobrom dijeli hrišćanskog svijeta. Njeni poklonici su ne samo LGBTitd osobe nego i oni koji ih podržavaju radi koristi koju na taj način stiču, od materijalne do političke.

 LGBTitd ideologija dio je, možda i najupečatljiviji, novopaganskog zapadnjačkog globalističkog vrjednosnog sistema života, oprečnog hrišćanskom.

 Neopaganizam ugrožava hrišćanstvo mnogo opasnije nego što ga je paganizam ugrožavao u vrijeme rane Crkve. Dva su osnovna uzroka tome: (1) hrišćanstvo je onda bilo daleko zdravije nego danas i (2) pagani su silili hrišćane da se odriču Hrista mučeći ih nanošenjem tjelesne boli a novopagani hrišćanima ne diraju tijelo nego na krajnje perfidan način porobljavaju njihove duše a da oni to i ne primjete.

 „Evroprajd“ u Beogradu je manifestacija sile zapadnjačkog globalizma nad srpskim narodom koji, u ogromnoj većini, svojim duhovnim i kulturološkim bićem obitava u hrišćanskom vrjednosnom sistemu života.

 LGBTitd ideologija, takoreći do juče bolest a sada naprasno opredjeljenje, kao kancer koji je metastazirao, zahvatila je srbijanski politički život, mejnstrim medije, zakonodavstvo, školstvo, socijalne ustanove, kulturu, ušla je u dječje vrtiće, dijagnostifikovana je i u Crkvi. I nije joj dovoljno. Kao nezasita aždaja hoće još, hoće da sasvim satre srpski narod, da ga utrlja kao pikavac. Upravo to, utrljavanje srpskog naroda kao pikavca je „Evroprajd“ u Beogradu.

 Srpski narod je neodgovorno, čak nerazumno, dopustio sebi da, inficiran virusom zapadnjačke globalističke ideologije, teško oboli, ni prstom ne mrdnuvši da se izliječi još u početku bolesti. Ta boleština je u srpski narod unijeta, i potom razvijana, mešetarenjem specijalizovanih nevladinih organizacija, prepuštanjem globalistima medijske scene, ali i političke, dopuštanjem zapadnjačkim centrima moći, koji su promoteri te ideologije, da zloupotrebom načela demokratije presudno utiču na formiranje ovdašnje vlasti i na njenu politiku. Što bolest više napreduje, sve teže je liječiti. Sada je srpski narod na samrti. Bukvalno! Ne samo što biološki odumire, ubrzano nestaje u vrtlogu mnogo veće smrtnosti od rađanja, nego odumire i duhovno. Pa i da biološki opstane a odumre duhovno – neće ga biti.

 Kroz svu istoriju srpskog roda, još od kad je hristijanizovan, njegov imuni sistem bio je Crkva. U viševjekovnoj borbi biti ili ne biti, opstati ili propasti, sa inovjerjem koje su nametali okupatori, tijelom su postradala mnoga njena „bijela krvna zrnca“. Sjetimo se pećkog patrijarha Gavrila kojeg su Turci u Brusu objesili, vladike Teodora Vršačkog koga su Turci živog odrali iste godine kada su spalili mošti svetog Save, ili patrijarha Varnave Rosića kojeg su uoči Drugog svjetskog rata otrovali zapadnjački globalisti tog vremena. Sjetimo se srpskih stradalnika za Hrista ovog vremena, episkopa Platona Banjalučkog, Save Gornjokarlovačkog, Dositeja Zagrebačkog, plejade sveštenika i pravoslavno krštenog naroda, sjetimo se i onog mnoštva Srba koji nijesu upisani u Diptih svetih a živote su položili u odbrani „Časnog Krsta i slobode zlatne“, od „Kosova pa do ovih dana“, kojima svake godine na Vidovdan sveštenici SPC služe parastos. Oni su bili u prilici da spasu svoje zemaljske živote odrekavši se Hrista.

 „Evroprajd“ u Beogradu je Sodoma i Gomora ovog vremena, najbrutalnije novopagansko nasrtanje na Gospoda Isusa Hrista. Ali on je i prilika svakom pravoslavnom Srbinu da se izmjeri u vjeri, da li Hrista nosi samo na usnama ili i u srcu, da li je uopšte uz Hrista ili se gradi Njegovim protivnikom. To je „Zlatno tele“ koje srpskom narodu iznose na poklonjenje.

 „Evroprajd“ u Beogradu je ritualno ukopavanje srpskog roda u već iskopanu raku. Srbin pred ovim događajem ima dvije mogućnosti: da se prepusti svom zlotvoru i bude živ ukopan, ili da se odupre.

 Ne odriču se Hrista samo akteri „Evroprajda“ u Beogradu, ni samo oni koji ga organizuju a ne izlaze na kulisu, ni samo oni u državnom aparatu i medijima koji mu pružaju logistiku, nego i svi oni koji pred njim zabijaju glavu u pijesak, kojih se to ne tiče. Institucije su prizvane da se jasno, bez uvijanja i mudrovanja, odrede prema ovom sudbinskom događaju za srpski narod, od Države do Crkve. I niko se ne može sakriti za instituciju. Svako za sebe stoji pred Bogom, pa ili će Ga se postidjeti i odreći, ili će Mu biti vjeran.

 Novopaganski bog je novac. Mnogi su mu se priklonili, pa i u Crkvi, odsijecajući se tako od Hrista. „Evroprajd“ u Beogradu je jasno definisan referendum: da li smo uz Boga ili uz mamona. Znamo da se ne može služiti i Bogu i mamonu.

 Ne postoji toliko važan politički, državni ili bilo koji drugi interes zbog kojeg bi se odricali Hrista. Odričući se od Hrista odričemo se radosti zajedničarenja sa Njim u vječnom životu.

 Što je neko na većem položaju kako u Državi tako i u Crkvi u većoj je odgovornosti za narod i samim tim u većoj ličnoj odgovornosti da se javno odredi prema „Evroprajdu“ u Beogradu.

 Ćutanje na bogoborje „Evroprajda“ u Beogradu, ili njegovo zataškavanje, je gromoglasno „Razapni ga, razapni“ pred Pilatovom sudnicom.

 Odrekavši se Hrista svojom saglasnošću na održavanje „Evroprajda“ u Beogradu, rječju ili ćutanjem svejedno, kako da u svoja usta uzmemo ime Jovana Krstitelja, Preteče Hristovog i Njegovog srodnika, po svjedočenju samog Hrista „najvećeg od žene rođenog“, koji nije oćutao bezakonje tadašnjeg predsjednika Iroda čiju naklonost je uživao, koje je bilo daleko, daleko manje nego „Evroprajd“ u Beogradu, i postradao je glavom na tanjiru bludnice; kako da u svoja usta uzmemo ime srpskog kneza Lazara i njegovog opredjeljenja za Carstvo nebesko kada je bio pred daleko manjim stradanjem srpskog naroda u turskom ropstvu nego što je današnje njegovo stradanje u duhovnom ropstvu zapadnjačkoj novopaganskoj ideologiji; kako u svoja usta da uzmemo imena Hristovih vojnika: svetog Vasilija Ostroškog, svetog Petra Cetinjskog, svetog Nikolaja Žičkog i Ohridskog, svetog Justina Ćelijskog, patrijarha Pavla, mitropolita Amfilohija… Neće li to biti licemjerje dostojno najvećeg prezira, pa i prezira samog Gospoda Isusa Hrista.

 „Evroprajd“ u Beogradu nije samo iživljavanje nad pravoslavnim Srbima, nego i nad ostalim stanovnicima Srbije kojima su porodica, moral, etika, tradicionalna duhovnost i kultura vodilje kroz život, ali i nad ostalim narodom u regionu srodnog svjetonazora. 

izvor: nultatacka.rs ›››