biografija:
Ivo Andrić (Dolac, kod Travnika, 9. oktobar 1892 — Beograd,
13. mart 1975) bio je srpski i jugoslovenski književnik i
diplomata Kraljevine Jugoslavije.
Godine 1961. dobio je Nobelovu
nagradu za književnost „za epsku snagu kojom je oblikovao
teme i prikazao sudbine ljudi tokom istorije svoje zemlje”.
Kao gimnazijalac, Andrić je bio pripadnik naprednog
revolucionarnog pokreta protiv Austrougarske vlasti Mlada
Bosna i strastveni borac za oslobođenje južnoslovenskih
naroda od Austrougarske monarhije. U austrijskom Gracu je
diplomirao i doktorirao, a vreme između dva svetska rata
proveo je u službi u konzulatima i poslanstvima Kraljevine
Jugoslavije u Rimu, Bukureštu, Gracu, Parizu, Madridu,
Briselu, Ženevi i Berlinu. Bio je član Srpske akademije
nauka i umetnosti u koju je primljen 1926. godine. Njegova
najpoznatija dela su pored romana Na Drini ćuprija i
Travnička hronika, Prokleta avlija, Gospođica i Jelena, žena
koje nema. U svojim delima se uglavnom bavio opisivanjem
života u Bosni za vreme osmanske vlasti.
U Beogradu je osnovana Zadužbina
Ive Andrića, prva i najvažnija odredba piščeve oporuke bila
je da se njegova zaostavština sačuva kao celina i da se, kao
legat odnosno, zadužbina, nameni za opšte kulturne i
humanitarne potrebe. Na osnovu piščeve testamentarne volje,
svake godine dodeljuje se Andrićeva nagrada za priču ili
zbirku priča napisanu na srpskom jeziku.
.jpg)
_001.jpg)