U ideološkom/vrednosnom smislu,
antifašizam označava protivljenje fašističkoj ideologiji
(ili bar nekoj od njenih ključnih komponenti). Kako je
teorijska rasprava oko definisanja liste ubjeđenja za koja
se može reći da konstituišu fašistički svjetonazor preširoka
da bih se ja tu sad nešto petljao u pola dvanaest uveče (a
onaj Ekov idiotski esej o ur-fašizmu namjerno ne pominjem),
naveo bih tek tri neupitne fašističke stavke:
(1) državopoklonstvo, iliti
doživljaj ‘Države’ kao centralnog istorijskog subjekta i
jedinog mogućeg okvira političkih zbivanja („sve za Državu,
ništa van Države…),
(2) autoritarizam, opsesiju
društvenom hijerarhijom i održanjem ‘javnog reda i mira’, uz
neizostavni kult Vođe,
(3) antipluralizam, nesposobnost
da se ideološkom protivniku dozvoli da postoji, tumačenje
svakog vida opozicije vlasti kao izdaje ‘Države’ a svih
kritičara kao izdajnika. Da ne dužim, to su tri stavke – a
ima ih više, od korporatizma i fetiša zdravlja, do mita o
novorođenju, tradicionalizma i ekstremnog kolektivizma…
Pa mi vi sad recite, uzevši u
obzir stavke (1), (2) i (3), po kom to osnovu savremena Crna
Gora i njena vladajuća klasa imaju ikakve veze sa
antifašizmom? Po čemu je antifašizam naša krovna „tekovina“?
_001.jpg)